22/10/2010
Ağrılarının, çizgilerinin arttığının farkındaydı Saliha.Ortayaşı çoktan geçmiş, zamanın akışını durdurmaya çalışmak yerine zamanı dolu dolu yaşamak gerektiğinin biraz geç farkına varmıştı. Bu şekilde olmamalıydı; severek evlenmişler, iki çocuklarını hayata salana dek birlikte her zorluğa göğüs germiş, çocuklar başını alıp gittikten sonra, beraber monoton da olsa, huzurlu günlerini dinlenerek ve sevgilerini tekrarlayarak geçirmeyi hayal etmişlerdi.
"Bana bunu yapmamalıydın, bu zamana kadar bu günler için çabaladım, bu yaşta beni bu hale düşürmemeliydin." diye hayıflandı Saliha, gözlerinden akan yaşlar artık kurumuş, çizgilerle bezenmeye başlamış pembe yanaklarında yollar oluşturmuşlardı.
"Bunu haketmemiştim, bunca çaba, emek ve sevginin sonucu bu olmamalıydı."
28/10/2010
Yaşlı gözlerinin arasından yeni evlendikleri dönemde çekilmiş, büfenin üstünde duran fotoğrafa takıldı gözü. Ne kadar da mutluydular, hayata bakışları toz pembe, umutları yeşildi o günlerde.
İçini çeken Saliha çalan telefonla irkildi. Telefonlar susmaz olmuştu, arayan arayana. Yalnız kalmaya, acısını tek başına yaşamaya ihtiyacı vardı. Çocuklarından başka ne bir sese, ne de dokunuşa tahammül edebiliyordu acısının içinde.
"Açmayacağım, hem evde olduğumu bilen yok çocuklar da yalnız kalma isteğimi anlayışla karşıladılar, 1-2 gün beni rahat bırakacaklarına söz verdiler değil mi?"
Kendi kendine yüksek sesle konuştuğunu farkettiğinde, durmuş gözyaşları tekrar akmaya başladı.
Bir karar vermeliydi, hayatına nasıl bir yön vereceğine dair bir karar.
Devam edecek....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder